Γράφει η Άννα Βαπτίσμα
Ἕνανπουλίν, καλόν πουλίνἐβγαίν᾿ ἀπότήν Πόλιν,
οὐδέστ᾿ ἀμπέλιακόνεψενοὐδέστάπεριβόλιαν,
ἐπῆγενκαί-ν ἐκόνεψεν ἅ σου Ἠλί᾿ τόνκάστρον.
Ἐσεῖξεν τ᾿ ἕναντόφτερόνσόαἷμαβουτεμένον,
ἐσεῖξεν τ᾿ ἄλλοτόφτερόν, χαρτίνἔχει γραμμένον,
Ἀτό κανείς κι ἀνέγνωσεν, οὐδ᾿ ὁ μητροπολίτης
ἕνανπαιδίν, καλόν παιδίν, ἔρχεται κι ἀναγνώθει.
Σίτ᾿ ἀναγνῶθ᾿ σίτε κλαίγει, σίτε κρούει τήνκαρδίαν.
«Ἀλίἐμᾶςκαί βάι ἐμᾶς, πάρθεν ἡ Ρωμανία!»
Μοιρολογοῦντάἐκκλησιάς, κλαῖγνετά μοναστήρια
κι ὁ Γιάννες ὁ Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,
-Μήκλαῖς, μήκλαῖςἍϊ-Γιάννε μου, καίδερνοκοπισκᾶσαι
-Ἡ Ρωμανία πέρασε, ἡ Ρωμανία ῾πάρθεν.
-Ἡ Ρωμανία κι ἂνπέρασεν, ἀνθεῖκαί φέρει κι ἄλλον.
Θρήνος του λαού για την πτώση της Βασιλεύουσας .Σαν σήμερα, ημέρα Τρίτη 29 Μαϊου του 1453 .Περίπου στις 3 το μεσημέρι .
Θα μπορουσα να γράψω κοινοτυπιες η να αρματωθω σαν νέος Τζακ Νόρρις να πάω να πάρω πίσω τα χαμένα .
Αλλά είναι ... χαμένα .....Με τζιφρες, με χρυσόβουλα, με υπογραφές κ με μπόλικες ευθύνες της εποχής . Ιστορικός δεν είμαι, ούτε είναι η δουλειά μου
Σε ένα κόσμο που αλλάζει κ χάνεται η ΔΙΚΗ μου ευθύνη είναι να θυμάμαι κ να τιμω. Μέσα στη ψυχή κ το μυαλό έχει γίνει η απαραίτητη καταγραφή ώστε να μεταλαμπάδευσω, από το προσωπικό μου μετερίζι, ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ. Αυτό δλδ που νιώθω βαθια μέσα στο λεγόμενο DNA μου .
Ξέρετε , πολλά έχουν ειπωθεί, πολλά έχουν αμφισβητηθεί ,πολλά έχουν καταλυθεί. Είναι εντελώς προσωπικη η ματιά σε κάποια γεγονότα που αφορούν την ιστορία μας. Εγώ, λοιπόν, επιλέγω αυτη την πλευρά της . Να μιλώ για έναν περήφανο λαό της αντιπερας όχθης που έφτιαξε έναν πολιτισμό που μνημονεύεται στα μήκη κ τα πλάτη του κόσμου.Εναν λαο που κατακτήθηκε βάναυσα κ εντελει αφανίστηκε. Από αυτους προήλθε η οικογένεια μου, οι πρόγονοι μου .Όποτε ήταν μονόδρομος η στάση μου . Οι επιλογές είναι δικές σας
Comments