Γράφει ο Νίκος Σηφάκης
Λοιπόν, δεν χρειάζονται αναλύσεις.
Βγαίνει αλλαγή ο Άμραμπατ, η ομάδα είναι μπροστά στο σκορ, και στο βλέμμα του βλέπεις ΞΕΚΑΘΑΡΑ τον φόβο.
Δεν έχει καμία σιγουριά, καμάα βεβαιότητα ότι αυτά τα λάγα εναπομείναντα λεπτά δεν θα δεχθείς γκολ.
Απεναντίας...
Βάζει το γκολ ο Σιμόες, και ο Γιαννίκης στον πάγκο κάνει νεύμα στους συνεργάτες του άτι δεν χρειάζονται έξαλλοι πανηγυρισμοί.
Σωστός!
Ή μήπως όχι;...
ΦΥΣΙΚΑ και ΔΕΝ χρειάζονται εξαλλοσύνες, αλλά το νεύμα του κόουτς ΔΕΝ είναι του τύπου "μην τρελαίνεστε, πάμε γερά, λίγο έμεινε".
Είναι του τύπου "ήρεμα με τους πανηγυρισμούς, ποιος αποκλείει ότι μπορούμε να φάμε την ισοφάριση";
Χαώδης η διαφορά.
Αυτή η ομάδα βάζει γκολ και κατόπιν δείχνει να περιμένει τη μαύρη της τη μοίρα, κανενός το μάτι δεν γυαλίζει.
Βλέματα στο κενό, άγχος, φόβος, βεβαιότητα ότι κάτι θα συμβεί και θα φαει γκολ.
Και ακριβώς αυτο συμβαίνει.
Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη, δεν είναι η δεύτερη, δεν είναι καν η έκτη φορά που ταλανίζεται από την ίδια ηττοπάθεια.
Μπαίνουν οι αλλαγές του ΠΑΟΚ στο γήπεδο, και (άσχετα με το τι τελικά γίνεται) νιώθεις, καταλαβαίνεις, αισθάνεσαι, ότι ΘΕΛΟΥΝ ΠΟΛΥ να προκριθούν. Κι ας είναι πίσω στο σκορ.
Βλέπεις όπως πολύ σωστά ειπώθηκε, να "απαιτούν" από τους εαυτούς τους και από τους συμπαίκτες τους, ότι "ήρθαμε να προκριθούμε και θα προκριθούμε. Βλέπουμε στα μάτια τους τον φόβο. Πάμε να το εκμεταλλευθούμε".
Και κάπως έτσι, συνεχίζεται η ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ και η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ στο εσωτερικό αυτού του ποδοσφαιρικού οργανισμού που λέγεται ΑΕΚ.
Αυτά... Χρειάζονται κι άλλα;.
Comentarios